ริมน้ำไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

4ปีตั้งแต่เริ่มทำริมน้ำมาจนถึงปัจจุบัน ที่จัดงานทีไรก็เป็นได้ผลทุกที มีเบื้องหลังที่
ย่ำแย่ และทุกคนไม่เคยคำนึงถึง

ถ้าจะสังเกตเวลาเดินไปเที่ยวงานลอยกระทงครั้งนี้ จะสังเกตเห็นความเป็นตลาดนัด
บนซากเมืองเก่าบ้านเรือนเก่าถูกเกาะด้วยร้านกาแฟร้านเหล้า และ
ร้านขายโปสการ์ด ซึ่งเป็นของคนรุ่นใหม่อย่างชัดเจน
วันนี้ผมลองเดินจากบ้านไปหาของกิน เดินไป100เมตรก็กลับ เพราะมันไม่ใช่ริม
น้ำที่ผมเคยเดินอีกต่อไป

แต่เหมือนเป็นทรนด์ใหม่ของวัยรุ่นหนุ่มสาวที่มาเดินหาความโก้เก๋ เท่ มากกว่า
อาหารก็ซ้ำๆกัน เสื้อผ้าน้อยลงเพราะขายไม่ออก

ผอ.กับอาซ้อมาเที่ยวกันบ่อยก็คงเห็นความเปลี่ยนแปลงและความฉาบฉวย
บ้าง ผมจะเล่าให้ฟังอีกที

จากนักศึกษา3คนที่ออกทำโปรเจ็คสุดท้ายก่อนจบ เป็นการมาทำงานด้วยความรัก
จริงๆ ไม่ใช่เอาแค่ผ่าน
ในยุคแรกจึงเป็นความร่วมมือกับคนในชุมชนกับนักศึกษาและอาจารย์อย่างแท้จริง
โดยเน้นถึงวิถีชีวิต คุณค่าของสถาปัตยกรรม ความเป็นมาทางประวัติศาสตร์
จนได้รับรางวัลระดับชาติด้นานชุมชนเป็นครั้งแรก

คนผมขาวเข้ามาเป็นประธานชมรม(คนละคนกับประธานชุมชนซึ่งเป็นกุ้ยลูกไล่
นักการเมือง) ชมรมริมน้ำจึงเต็มไปด้วยคนที่มีความรู้ ค่อยๆพัฒนาจนมีชื่อเสียง
แะตามมาด้วยคนนอกที่เข้ามาทำธุรกิจ

ระยะหลังคนผมขาวเริ่มเบื่อ(เรื่องนี้ผมหวั่นๆแต่แรกแล้ว) แล้วก็จริงไม่ยิอมจัด
งานริมน้ำซึ่งเป็นเรื่องของเจ้าของบ้านในชุมชนเป็นผู้กำหนดว่าจะทำอย่างไร
เมื่อไม่จัดงาน ก็เป็นช่องว่างให้กุ๊ยมาจัดแบ่งล็อคเก็บเงิน แถมยังมาข่มขู่ผม
อีกด้วย แต่ผมไม่ยอมจึงเกิดเหตุทำให้จัดไม่ได้

สำหรับงานลอยกระทงครั้งนี้ หัวคะแนนแถวท่หลวงดึงดันจัดทั้งๆที่ยังไม่ออกทุกข์
คนค้านยอมเพราะขี้เกียจทะเลาะกับชาวบ้าน ก็เลยเกิดตลาดนัดอย่างที่เห็น

ตอนนี้รู้สึกว่าอาจารย์จากสถาบันเริ่มท้อและถอยห่างไปแล้ว จึงจะเห็นข่าว
ด้านอนุรักษ์เงียบไป

ส่นนางพญาผมขาวเวลาคนดังมาก็พาเดินชมซากตึกผสมร้านเหล้าไปวันๆ
โดยไม่สนใจที่จะทำอะไรใหม่ๆ

ผมก็เลยต้องเปลี่ยนวิธีคิดใหม่ แล้วทำอะไรตามใจตัวเองบ้างเหมือนกัน

เหมือนตลาดนัดจริงดังว่า............ เหมือนถนนคนเดิน แถวๆ สนามกีฬา

เดินเที่ยวงานไม่มีความสุข เหมือนเมื่อก่อน ไม่สามารถหยุดเดินได้ ตามใจชอบ ต้องไหลไปตามแรงดัน

อยากดู อะไรที่ใจอยากก็ดูไม่ได้ เพราะคนดัน เฮ้อ........

เห็นใจ