วันเกิด........

เรื่องราวในวันเกิดที่ทำให้ผมน้ำตาซึม


"วันเกิดลูกชายที่แม่ความจำเสื่อม"

เช้านี้ก่อนออกไปทำงาน ผมก็ทักทายแม่ตามปรกติ แต่ก็อยากรู้ว่าแม่จะจำวันเกิดผมได้หรือเปล่า เพราะปกติแม่คือคนแรกที่จะอวยพรวันเกิดผมครับ

ผมเปิดประเด็นก่อนเลยครับ "แม่! รู้ป่าววันนี้วันที่เท่าไร"

แล้วก็เป็นไปตามคาดว่าแม่ตอบไม่ได้ ผมจึงเดินไปเปิดปฏิทินให้แม่ดู ชี้ไปที่เลข 18 แม่ก็เริ่มนึกได้และบอกผมว่า "อ้อ วันเกิดเสไง แต่มันอีกเดือนนี่นา..."

แม่เข้าใจว่าเดือนพฤษภาคมยังมาไม่ถึง เดือนนี้ในความเข้าใจของแม่คือเดือนเมษายนครับ

แต่พอผมย้ำกับแม่ว่า "เดือนเมษาฯเลยมาแล้ว นี่มันเดือนพฤษภาคมแล้วแม่" แม่นิ่งไปพักหนึ่งแล้วก็น้ำตาไหล ร้องไห้เลยครับ

ผมไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของแม่ เพราะภาวะสมองที่ขาดเลือดบางครั้งก็อาจทำให้คนไข้ควบคุมการแสดงอารมณ์ตัวเองไม่ได้

ผมถามแม่ว่า "ร้องไห้ทำไม เสียใจหรือไงที่มีเสเกิดมา"...แม่บอกว่า "ดีใจต่างหาก วันนี้วันเกิดลูก" แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ก้มหน้ามาหอมแก้ม ลูปหัว จนทำเอาผมเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ที่ผมสัมผัสได้คือ แม้คุณแม่จะความจำสั้น จำเรื่องราวใหม่ๆไม่ได้ แต่ความทรงจำเก่าๆในอดีตนั้นยังจำได้ดีหมด ผมเชื่อว่า "ความรักที่มีต่อลูกคงจะเป็นสิ่งท้ายๆในสมองที่จะเสื่อมสลายไปหากแม่อยู่กับโรคสมองเสื่อมได้นานพอ"

ช่วงนี้ผมมีโอกาสดูแลคนไข้สูงอายุหลายคนครับ บางคนน่าสงสารมาก มีลูกเหมือนไม่มี พ่อแม่เลี้ยงลูกมาจนโต จนได้ดิบได้ดี เวลาลูกเจ็บป่วยพ่อแม่ไม่เคยคิดถึงความเดือดร้อนของตัวเอง ลูกต้องหาย ลูกต้องรอด แต่พอพ่อป่วยแม่ป่วยกลับมีลูกบางคนที่คิดแต่ว่าค่ารักษาพ่อแม่มันแพง การดูแลพ่อแม่มันทำให้ลูกเดือดร้อน เวลาผมได้รับรู้เรื่องราวอย่างนี้นี่ปรี๊ดเลยครับว่าทำไมความรักของลูกต่อพ่อแม่มันหมดไปง่ายจัง

เป็นเรื่องจริงจากคุณหมอจักรินทร์ หมอดี ดี อีกท่านหนึ่ง ผมรู้เรื่องราว
ที่ท่านเล่าดี เพราะคุ้นเคยกับครอบครัวของท่านมาแต่เด็ก

ครอบครัวนี้ มีแต่คนดี จริงๆครับ