อนาคต..........

ตอนเด็กๆมักถูกถามว่าโตขึ้นจะเป็นอะไร จนกระทั่งตอนเรียนมหาวิทยาลัย
ก็วางแผนว่าจะทำงานอะไร พอทำงานแล้วก็มีครอบครัวมีลูกก็วางแผน
สำหรับครอบครัวต่อ จนมาถึงวันนี้หลายๆคนมีหลานแล้ว ก็คิดถึง
อนาคตของตัวเอง

เป็นการวางแผนอนาคตครั้งสุดท้าย และเป็นครั้งสำคัญที่สุดก็คืออนาคต
หลังเกษียณว่าจะรองรับวัยชราอย่างไร

ถ้าเป็นสมัยก่อนที่เป็นครอบครอบครัวใหญ่อยู่รวมๆกันก็ไม่มีปัญหาอะไร
ผมว่าสังคมไทยเป็นสังคมที่ดีที่เป็นสังคมที่อยู่ร่วมกันอย่างเอื้ออาทรซึ่ง
สมัยนี้ไม่มีอีกแล้ว เราจึงเห็นชายชราถูกทิ้ง เช่นเดียวกับทารกแรกเกิด
ถูกทิ้ง เพราะเป็นสังคมแบบตัวใครตัวมันแบบฝรั่งที่บูชามันว่าวิเศษจน
ลืมรากเหง้าของตัวเอง

สำหรับเพื่อนๆที่เป็นข้าราชการบำนาญก็คงไม่มีปัญหาอะไร โดยเฉพาะครูหนองบอน
ที่ได้ทวีคูณ(น่าอิจฉามาก)บำนาญเกือบเท่าเงินเดือนพอใช้ไปตลอดชีวิต

ส่วนคนทั่วไปอย่างผมต้องเตรียมไว้2ต่อ คือสำหรับตัวเองกับอาซ้อ ไม่ให้เป็น
ภาระลูก และเตรียมไว้ส่วนหนึ่งเพื่อประคับประคองชีวิตของลูก

ผมเคยพูดถึงบ้านพักคนชราซึ่งน่าจะดูดี เพื่อนเยอะ ซึ่งตัดความคิดถึงลูกให้ได้
เหมือนพระพุทธเจ้า ก็จะมีความสุข (ซึ่งไม่รู้ตอนนั้นจิตจะอ่อนหรือเปล่า)

ถ้าอยู่บ้านก็ต้องทำบ้านให้สะดวกสำหรับคนชรา ป้องกันอุบัติเหตุ โจร
ผู้ร้าย และมีตัวช่วยฉุกเฉินเวลาต้องไปโรงพยาบาล มีเพื่อนสนิท

เพื่อนที่ดีและช่วยเหลือเราได้มากที่สุดก็คือ เงิน ครับ

....................คิดไปไกล เกิน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สงครามโลกครั้ง ที่3 กำลังเห็นรำไร

ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา พยายามเข้าใจและเตรียมใจไว้ให้พร้อมรับอยู่เสมอนะครับ....