ลุงตู่...................

ตั้งใจจะเขียนบรรยากาศตอนลึงตู่มาหน้าบ้าน นั่งอยู่บนรถห่างจากผมไม่กี่เมตร
พอดีมีเรื่องสะเทือนใจจนทำให้ผมหมดอารมณ์เขียน รวมทั้งโพสต์ในเฟ้ซลง
ครึ่งนึงเลย จะเล่าให้ฟังครับ

ตอนลุงตู่จะมาผมนั่งอยู่ในบ้านกับเพื่อนสมัยม.ศ.3ที่เคยมางานริมน้ำบ่อยๆนั่นแหละ
ผมก็เลยโทรไปหาเพื่อนที่เคยเรียนมาแต่เด็กๆว่า ลุงตู่มาบ้านกุโว้ย
เท่านั้นเอง เพื่อนผมก็ด่าทหารเป็นชุด พร้อมด่าเรื่องผมที่โพสต์ลงเฟสด้วย
มันบอกว่า มึงรู้ใมั้ยว่าถ้ามึงเห็นเพื่อนโดนนิงตายต่อหน้า มึงจะรู้สึกยังไง มัน
พรั่งพรูออกมา แล้วตัดบทว่า แค่นี้โว้ยกูจะทำงาน

ถ้าเป็นคนอื่นผมก็บล็อคเหมือนกัน แต่ก็เข้าใจมันดี เพราะมันไม่ได้อยู่สีใหน แต่
ตอนเรียนธรรมศาสตร์ เกิดเรื่อง6ตุลา ซึ่งตอนนั้นแม้ผมไม่ได้อยู่กรุงเทพ ก็รู้
ดีว่าเหตุการณ์นั้นมันโหดร้ายและฝังหัวคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น และพาลเไป
เรื่องอื่นๆด้วย พวกที่ยังฝังหัวก็คนผมหงอก และอาจารย์ธรรมศาสตร์ที่ออกมาพูด
ถึงเรื่อง6ตุลาทุกปีนั่นแหละ

ผมก็อยากจะบอกว่า นายพลยุคนั้น ผมก็เกลียดเหมือนกับมัน
นั่นแหละ แต่บิ้กตู่ตอนนั้นดูเหมือนยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ และที่
สำคัญก็คือเขาไม่ไกด้สั่งยิง

แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายอะไร และเลือกที่จะเฉยๆ แต่ก็อดสะเทือน
ใจไม่ได้ ทั้งๆที่ไม่เคยรบกวนอะไรมันเลย

ครับ บางทีการเมืองก็ทำลายมิตรภาพได้เหมือนกัน เช่นเดียว
กับหลายๆคนที่นิยมคนตระกูลนั้นที่ต้องบาดหมางกับผม

แต่ผมไม่แคร์หร็อกครับ เป็นอย่างนี้มาแต่ใหนแต่ไรแล้ว