เวลาครูหนองบอนมีงาน เสี่บโมทย์จะไปรับผมกับนเรศเสมอ
ถ้าเสี่ยโมทย์ไม่ว่างผมก็จะไปรับนเรศกับเสี่ยน้องเป็นประจำ
บางทีนเรศจะขี่รถมอเตอร์ไซค์มาจอดที่ศาลากลาง แล้วไปกับ
ผม...ผมเองก็บอกนเรศว่าถ้าเกษียณแล้วนเรศไปอยู่ชลทีนี้
ถ้าเสี่ยโมทย์ไม่ว่างแล้วผมจะไปกับใคร
ความที่เป็นเพื่อนกัน ทำให้ผมลืมนึกไปว่า ท่านเรศนับว่าเป็น
ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งโดยหน้าที่และตำแหน่ง
แตก็มีตวามเรียบง่ายสุดๆ ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน ผิดกับ
เด็กรุ่นใหม่ที่เพิ่งบรรจุก็ขับรถเก๋งมาทำงานกันแล้ว
จึงนับว่าเป็นความสมถะจริงๆ ทั้งๆที่มีเงินซื้อรถได้สบายๆ
แต่กลับขายรถยนต์ไปเพราะไม่อยากมีภาระ