ไม่มีที่ยืน........................

ตอนนี้ริมน้ำไม่มีช่องว่างแม้แต่ช่องเดียว....โรงรถผมที่เคย
มี2ช่องเหลือช่องเดียว...จะจอดหน้าโรงรถก็ไม่ได้อีกแล้ว
ประกบด้วยร้านอาหาร2ข้าง แถมร้านข้างๆยังเอากระถางต้น
ไม้มาวางชิดเขตอีกด้วย เรียกได้ว่าใช้สิทธิทุกตารางนิ้วเลย

ข้างบ้านผมล฿กศิษย์มาตั้งร้าน ปกติมานาน จนหลานซึ่ง
เป็นวัยรุ่นแอบมาแว้น มามั่วที่ร้านตอนร้านปิด เตือนไปแล้ว
เงียบไป

ลูกค้ามาจอดมอร์เตอร์ไซค์ซื้อของหน้าร้านผมเอง ต้อง
เลื่อนรถทุกครั้งเวลารถตรงข้ามบ้านจะเข้าบ้าน ก็อะลุ้ม
อล่วยกันไป แต่เจ๊กข้างบ้านที่มาคอยโบกรถให้เข้าบ้าน
พูดจากับลูกค้าผมไม่ดี ลูกค้าผมไม่มาซื้ออีกเลย ลูก
ค้าชั้นดีเสียด้วย ผมก็เลยบอกเจ้าของรถให้เตือน
เจ๊กคนนั้นด้วย เพราะผมไม่อยากหยาบคายกับคนแก่
และอธิบายว่า ผมเสียลูกค้าดีๆไปคนนึง เจ้าของรถก็
เตือน เหตุการณ์ก็กลับมาเป็นปกติ

จนกระทั่งเมื่อวันก่อน เจ๊กคนนั้นพูดไม่ดี
ทำให้ลูกค้าที่เดินอุ้มลูกยิ้มเข้ามาซื้อปลา
ต้องเดินออก ผมเรียกก็ไม่กลับ เขาไปเลื่อน
รถออกไปเลย

ลูกค้าอีกคนที่เข้ามา คุ้นกัน บอกผมว่า
ผมก็คงไปเลยเหมือนกัน ถ้าพี่ไม่เรียกไว้

เท่านั้นเอง ผมก็ขายปลาไปด่าเจ๊กคน
นั้นไป สารพัดสัตว์เต็มไปหมด

หมดไปวันนึง

ทุกทีผมจะไปอธิบายให้เจ้าของ
รถที่นับถือชอบพอกันฟัง
แต่คราวนี้ผมไม่ไปแล้ว เพราะ
ถ้าเขาเกรงใจผมต้องมาพูดกับผม

แต่ถ้าไม่เกรงใจ ต่อไปผมก็ไม่จำ
เป็นต้องรอเลื่อนรถลูกค้าเวลาเขา
เข้าบ้านอีก

เล่าให้เพื่อนๆฟังกลัวเสี่ยโมทย์แซว
ว่ามรึงนี่เรื่องเยอะจริงๆ อีก

ทีแรกว่าจะไม่เขียนเหมือนกัน แต่
อยากอธิบายถึงบริบทว่า

เดี๋ยวนี้คนเราไม่คบกันด้วยใจหร็อก
คบกันที่ผลประโยชน์ เมื่อหมดผล
ประโยชน์ก็ไม่มีใครเกรงใจ

ตอนพ่อผมอยู่ไม่เคยมีใครกล้ามายุ่ง
ที่บ้าน ก็เพราะความรุนแรงตรงๆของ
พ่อนี่แหละ

พอผมมีความเกรงใจ ความอะล้มอล่วย
ขึ้นมา จึงเดือดร้อนอยู่ทุกวันนี้ และ
ก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา

คำว่า ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ก็ยุติธรรมดี
คำว่า อภัย เสียสละ ไม่หวังผลตอบแทนนี่

ผลลัพธ์มัน สาหัส ว่ะ

ผลงาน ช่างชุ่ย ที่หลานจ้างมา