ความภาคภูมิ...............

ถ้าจะถามหาความภาคภูมิใจในชีวิตผม ก็คงจะหาอะไรที่น่า
ภูมิใจแบบเต็มๆปากไม่ได้สักเรื่อง...นี่ไม่ได้ถ่อมตัว พูดจาก
ความรู้สึก...

ความภาคภูมิใจแบครึ่งๆกลางๆ ก็คือตอนที่ครูใหญ่โยนเรื่อง
ศึกษาผูู้ใหญ่มาให้ผม แล้วผมก็ขยายผลจนถึงระดับม.6
จนทำให้คนนอกโรงเรียนมีโอกาสสอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยา
ลัยได้ เรื่องศึกษาผู้ใหญ่นี่ได้เสี่ยโมทย์ ประดิษฐ์ มาช่วย
ตอนนั้นผมถือหนังสือจากศูนย์ภาคเข้าไปหาผู้ว่าเลย แต่ตอน
นี้คงไม่กล้่าแล้ว

คนที่จบกศน.และเข้ารับปริญญาจนตอนนี้เป็นข้าราชการ
ไปแล้ว สมดังที่ผมบอกว่าจะขยายโอกาสให้ถึงระดับม.6
นั่นแหละ

แล้วก็มีลูกศิษย์(หรือเปล่าจำไม่ได้)ตอนนั้นทำหน้าที่บรรณา
รักษ์ห้องสมุดอยู่ และปัจจุบันมีแฟนเป็นครูอยู่ทีหนองบอน

ที่ว่าภาคภูมิใจไม่สุดก็คือผมดันสะโพกหักเสียก่อน กล่ม
วปณ.ที่ใหญ่ที่สุดตอนนั้นเลยโดนโอนไปให้คนอื่นหมดเลย

อันนี้เป็นเรื่องเก่าที่ยังไม่เคยเล่า ในเว็บคอกหมู

ผม มาทำ ช่วงหลัง อยู่พักนึงครับ ประมาณ พ.ศ. ๒๕๓....กว่าๆ นี่แหละครับ จบไปหลายรุ่นเหมือนกัน....

การให้โอกาส เป้นสิ่งที่ดีจริงๆ.......................

ดีครับ รู้สึกระยะหลังดูเงียบๆไป ทั้งๆที่การเรียนกศน.นั้น
เป็นการเปิดโอกาสทางการศึกษานอกโรงเรียนที่ดีมาก

เป็นความคิดของดร.วิจิตร ศรีสะอ้าน ยิ่งสมัยนี้มีไลน์มีเฟ้ซ มียูทูป
ทำให้การศึกษานอกโรงเรียนทำได้ง่ายขึ้น ถ้าได้ครูประจำกลุ่มที่
ขยันหาแหล่งความรู้ดีๆให้เด็ก