ข้าวมันไก่.......................

ผมเขียนเรื่องนี้ก็เพราะเห็นผู้ใหญ่รุ่นใหม่(ไม่ใช่เด็กเพราะเด็กก็คงประมาณ18-20) ผู้ใหญ่
รุ่นใหม่พวกนี้ส่วนใหญ่จบกรุงเทพทำงานอ้อฟฟิซ หรือลูกที่พ่อแม่รวยหน่อย พอ
ทำงานไปพักนึงไม่พอกินพอใช้ก็ลงมาทำธุรกิจของตัวเอง(โดยเงินพ่อแม่)

สิ่งที่่นิยมคือลงทุนก่อนแต่งร้านเท่ๆขายกาแฟ เต็มถนนริมน้ำไปหมดซึ่งแต่ละ
ร้านถูกใจถูกรสนิยมแบบโมเดิร์นของผมจริงๆ แต่เชื่อิใหมผมไม่เคยไปนั่งซักร้าน
เดียวนอกจากร้านลูกศิษย์แค่2ครั้ง(กลัวเด็กน้อยใจเหมอนกัน)

ก็แปลกนะครับกับผมเองซึ่งเคยนั่งไอติมน้องหนู นั่งร้านโดนัท หรือนั่งร้าน
มูนไล้ท์แบบสมัยก่อน พอร้านเท่ๆมาอยู่ใกล้ๆกลับไม่นั่ง

ช่วงนี้เงียบจนน่ากลัวครับ ทั้งๆที่คนจันท์กำลังเก็บทุเรียน มังคุด ผลไม้ และ
มีรายได้จากการท่องเที่ยว

แต่ร้านเท่ๆเหล่านี้เงียบสงัด

ผดกับร้านข้าวมันไก่ที่ตลาดเฉลิมจันท์ รวมทั้งหมี่แป้ะง้วน และราดหน้าข้างๆ
ขายดีกันทุกวัน ร้านข้าวมันไก่ที่ขายตั้งแต่รุ่นแม่จนลงมาถึงลูกสาวกับลูกเขยก็
ขายทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง

ตอนเช้าผมจะเห็นลูกเขย(ตอนนี้เป็นเถ้าแก่เต็มตัวแล้ว) ยืนหั่นพรกเตรียมเครื่อง
ทุกเช้าตรงเวลาไม่เปลี่ยนแปลงเสื้อผ้าก็ไม่เปลี่ยน เป็นเสื้อคอกลมกับกางเกงขาสั้น
เรียกว่าหั่นแตงกวามาจนหลับตาหั่นได้

พวกนี้รวยครับ ไม่เคยแต่งร้าน อุปกรณ์ไม่เคยเปลี่ยน ไม่มีชื่อร้าน โลโก้สวยๆ ไม่
มีเฟ้ซประชาสัมพันธ์ แต่คนมากกว่าร้านเหล้า ชิว ชิวริมน้ำ

ผัดซีอิ้วอีกรสยหนึ่งตรงข้ามโรงหนังสยามเยื้องมาหน่อยก็จะมีรถเข็นขายผดซีอิ้วราดหน้า
ผู้ชายตัวตี้ยๆกับเมียผลัดกันผัด ตอนกลางคืน อันนี้ก็รวยไม่หยุดเหมือนกัน
เถ้าแกใส่เสื้อกล้าม กางขาสั้น

เจ้าสุดท้ายขายเครื่องดื่มกับขนมปังสังขยสา นี่ก็ขายมาเป็น10ปีเหมือนกัน 25บาท
ได้ทั้งขนมปังและโกโก้ ขายทุกวันไม่หยุดบนรถขายเสร็จก็ขับรถกลับได้เลย

เหมือนกับที่ผมพูดบ่อยๆว่าพวกนี้มาตั้งร้านเอาเงิน

แต่คนรุ่นใหม่เอาเงินมาแต่งร้าน

ร้านเก่าๆ ดั้งเดิม

ส่วนใหญ่ รวย จริงๆ

รถเข็น ที่ขายกล้วยย่าง ข้าวต้ม ย่าง หน้าไปรษณีย์ ตอนนี้ ปลดระวางแล้ว ให้ลูกๆ ขายแทน

แกคุยว่า ไปซื้อที่ทำสวน แถวๆ น้ำรัก ท่าหลวง

จริงครับ