กลับบ้าน.............

ผมสังเกตุว่าปีที่ผ่านมาจนถึงวันนี้คนจันท์กลับมาบ้านมากขึ้น คงเพราะอยู่
กรุงเทพค่าครองชีพสูง อยู่ไปก็ไม่เหลืออะไร เรียนมาหมดเงินสำหรับใบ
ปริญญาเป็นล้านๆ สุดท้ายต้องเป็นขี้ข้าในห้องแอร์ จะถูกออกจากงาน
เมื่อไรก็ไม่รู้ บริษัทจะเจ๊งได้ทุกเวลา เงินเดือนแค่หมื่นห้าหมดไปกับ
ค่าใช้จ่ายในชีวืตประจำวันแทบไม่รู้

ที่เห็นแต่ตัวหล่อๆหน้าสวยๆขับรถเก๋งไปทำงานน่ะ มีแต่ในโทรทัศน์
ชีวิตจริงๆแบบนั้นมีไม่เท่าไรหร็อก

แล้วขายฝันบ้าๆบอๆให้เด็กๆบ้าตามเวทีประกวดต่างๆ จากกรรมการ
2-3คน มามอมเมาให้เด็กฝันเฟื่องด้วยคำพูดที่ประดิษฐ์มาหรูๆให้เด็ก
เคลิ้มและหลงทางไปหลายคนแล้ว

ถามจริงๆเถอะว่าการที่ได้แช้มป์ตามที่ฝันมาหลายคนแล้วไปต่อกัน
อีกกี่น้ำ ตอนนี้ยังจำชื่อแช้มป์ไม่ได้เลย

ผมเคยบอกกับน้องคนหนึ่งที่จบจากม.เอกชนชั้นนำว่า
การที่เลือกที่จะทำตามฝันนั้น มันไม่ประสบความสำเร็จ
ไปทุกอย่าง

เราต้องอยู่กับความจริงทำในสิ่งที่สร้างความมั่นให้
กับเราได้และบอกว่า

ทุกสิ่งที่ผมทำอยู่เวลานี้ ไม่ใช่ความฝันของผมเลย
สักอาชีพเดียว ตั้งแต่ครูมาจนถึงขายปลา แต่ผมเห็น
ว่ามันทำรายได้ให้กับผมได้

ผมอยากเป็นนักออกแบบ นักโฆษณา หรือสอนคอม
พวเตอร์ แต่ก็ไม่ได้เป็นซักอย่าง

อาชีพที่มีความมั่นคงคือข้าราชการครับ

อาชีพที่สร้างรายได้คือค้าขาย.......

เสร็จแล้วมาสร้างบ้านในฝัน ธุุรกิจในฝัน
ถ้าแรงยังมี

จนถึงวันนี้ ผมยังไปไม่ถึงฝันเลยครับ