ความเงียบเหงา

ขอดราม่าสักวันนะครับ...

ผมเพิ่งกลับจากส่งน้ำพุไปหอพักที่ลาดกระบัง และเลยไปส่งอาซ้อที่กรุงเทพ
กลับมาด้วยความรู้สึกที่เหงามาก เพราะน้ำพุอยู่กับผมมาตลอด ทุกวันก็เจอ
กันเวลากลับจากโรงเรียน ได้อยู่กันตลอดเวลาที่ปิดเทอมช่วงยาวจากเดือน
มีนาถึงวันนี้วันที่19กรกฎา ทุกคืนเวลาไม่เกิน3ทุ่มน้ำพุจะกลับมาบ้าน แต่วัน
นี้และต่อเนื่องไปอีก4ปีทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะนั่นหมายถึง
การไปจากบ้านสู่มหาวิทยาลัย สู่ชีวิตการทำงาน และสร้างครอบครัวใหม่
ผมคงต้องจมอยู่กับความเงียบเหงาท่ามกลางผู้คนลูกค้า แบบนี้ไปเรื่อยๆ

จะไปยากอะไร ออกไปหาเบียร์เย็นๆยามค่ำคืน นั่งฟังนักร้องใต้ถุนโรงแรม
ก็คงจะหายเหงา แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว

เพื่อนคงผ่านจุดนี้มากันหลายคนแล้ว เอารูปย่านหอพักข้างทางรถไฟ
ติดกับมหาวิทยาลัยมาฝากครับ ไม่รู้ว่าท่านเรศ เอาลูกมาพักแถวนี้หรือ
เปล่า

เป็นเรื่องที่ต้องเจออยู่แล้ว ถึงวัยของเขาแล้ว

ต่อไปเราก็อยู่ 2 คน ตายาย

ก็เป็นกำลังใจให้กันเสมอครับ

ไม่เงียบหรอกครับขยันเข้าเวปคอกหมูก็ไม่เหงาแล้ว ........ผมโดดเดี่ยวเดียวดายมาตลอดครับ

ผมก็โดดเดี่ยวครับท่าน...สมัยเรียนลาดกระบัง ลูกชายก็เช่าอยู่ ปีแรกอยู่กับเพื่อน พอปี 2 ขออยู่คนเดียว...ให้อยู่หอมหาลัย ก็ไม่ชอบ...ที่พักมีมากครับ ผมจำทำเลไม่ได้ แต่ก็อยู่ติดกับมหาลัย ริมทางรถไฟครับ...

ครับ ตอนนี้เริ่มชินแล้ว คงจะละแวกเดียวกัน อยู่ข้างทางรถไฟ
ตอนนั้นลูกชายเรียนคณะอะไรครับทั่นเรศ