ศักดิ์ชัย........

เวลาไปงานหนองบอน อีกคนที่ไม่เคยขาดก็คือศักดิ์ชัย แม้จะไม่คุ้นเคยกันสมัยคอก
หมู แต่ศักดิ์ชัยก็ช่วยผมหลายอย่าง เช่นเดียวกับเปี๊ยกตอนอยู่หนองบอน
ตอนผมทำวงลิปซิ้งค์ใหม่ๆ ก็เลียนแบบมาจากวง เอ๊กซ์ วาย แซ่ด ซึ่งตอน
เด็กก็เล่นกีตาร์ไม้ แต่ตอนโตก็เล่นดนตรีจริง

ชุดแรกผมเอาไม้อัดมาเลื่อยเอากระดาษแปะ เวลาเด็กถือ คอกีตาร์บิดไปบิดมา
ศักดิ์ชัยก็เลยอาสาทำกีตาร์ให้ เป็นรุ่นฟลายอิ้ง วี ที่ไม่เคิล เชงเกอร์ ชอบใช้
ผมซึ้งใจมากเขาทำให้ผมแท้ๆ แต่ตั้งใจทำมากมาย ตอนนั้นก็คุยกับศักดิ์ชัย
เรื่องการแสดง เครื่องเสียง และดนตรีนี่แหละ

ส่วนอีกคนคือ เปี๊ยก ถวัลย์
ซึ่งช่วยทำโต๊ะ และตู้ในห้องสมุดให้ผม ซึ่งตอนนั้น สวยงามมาก จะขาดก็
เพียงแต่ หนังสือดีๆเท่านั้น ทั้งๆที่มีโครงการ ขอความรักเป็นหนังสือ ออก
ไปรับบริจาค ก็ได้หนังสือประเภท คู่สร้าง คู่สมเป็นส่วนใหญ่

ที่เขียนถึงศักดิ์ชัย ก็เพราะวันที่เจอกันคุยกันหลายเรื่อง
แม้คำนวณแล้วบำนาญ2คนเกือบแสน ก็ยังมีภาระที่หนัก
แม้ผมจะบอกว่าบำนาญนั้นแน่นอนกว่าธุรกิจ ที่มี
ขึ้นมีลง

ศักดฺ์ชัยต้องส่งลูกเรียน สร้างบ้าน ซื้อรถ ก็เหมือน
กับครูท่านอื่นๆนั่นแหละ

ถ้าไม่ได้พูดคุยกันผมก็ไม่รู้ว่าทุกคนก็ยังมีภาระหนัก
ที่ต้องรับผิดชอบกันทุกคน

ที่เคยคุยให้เสี่ยหอมฟังก็เรื่องชีวิตนี่แหละ ที่บางที
เราประสบความสำเร็จ ระดับหนึ่ง แล้ว เวลา
เจอปัญหา ไม่สมหวัง บ้าง ก็ให้มีกำลังใจ
สู้กันเยอะๆ

พูดถึงกีตาร์ไม้เนี่ย ผมก็นึกอายๆอยู่เหมือนกัน แต่คิดว่าถ้าผมอยู่
ก็คงไม่เล่นกีตาร์ไม้ไปตลอด พอดีจำนง ทำเรื่องดนตรี ก็เลย
ให้หนูนามาสอน จนออกงานได้ ผมเสียดายออแกน กับ
อังกะลุงมาก

ส่วนน้ำพุ ก็เล่นกีตาร์ออกงานโรงเรียนมาแล้วเหมือนกัน
เพียงแต่ผมให้เล่นเป็นงานอดิเรกทั้ง 2 คน จะได้ไม่
เครียดไฝ่ฝันคว้าดาว เหมือนวัยรุ่นหลายคนที่ต้องมายืน
ทรมานให้คน5คนมาตัดสินว่าจะได้ไปต่อหรือดับ

ทุกวันนี้ผมเห็นวงเด็กป2 วงหนึ่งมาแต่งตัวร็อคเล่นดนตรี
ส่ายหัว แล้วผมว่า แม้ผมจะชอบดนตรี แต่ให้เด็กพวก
นี้คิดเป็นมากกว่าใส่สีให้เขา