เพื่อน(อีก)คน...

ผมมีเพื่อนอวดร่ำอวดรวยอยู่หลายคน ก็พยายามเลี่ยง
หรือไม่ก็ว่าไปตรงๆ ถ้าเป็นเฟ้ซไลน์ก็บล็อคไปเลย
ยกเว้นเสี่ยโมทย์ ไม่งั้นชาตินี้ผมคงอยู่คนเดียวแน่ๆ

ความจริงการด่าคนรวยนี่ ก็คล้ายๆว่าผมอิจฉานะ
แต่ที่จริงผมไม่ได้อิจฉา แต่ดีใจที่มีเพื่อนรวย
เพราะอย่างน้อยก็ได้พึ่งพาอาศัยกันบ้าง

แต่ไอ้ที่ทนไม่ไหวคือไลน์มาคุยเรื่องร่ำรวย
เรื่องทำธุรกิจกับผมนี่น่ารำคาญครับ
เพราะผมไม่ได้รวยไปกับมันด้วย อีก
อย่างก็บอกตรงๆไปว่า ผมเริ่มขี้เกียจ
แล้ว อยากหาความสุขใส่ตัวเองบ้าง

ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน แนวคิดและความถนัด
ไม่เหมือนกัน โอกาสที่จะทำแบบที่เพื่อนผมทำ
ก็คงไม่ใช่

ก็เลือกเอาในสิ่งที่ผมเป็น ผมมี แค่นี้ก็แทบ
ไม่มีเวลาอยู่แล้ว

เพื่อนคนนี้ชอบชวนให้ทำธุรกิจร่วมกัน
หลายหน แต่ผมว่าแค่คุยกันก็
ปวดหัวแล้ว เพราะชอบคุยอวดความ
สำเร็จให้ฟังอยู่บ่อยๆ

เรื่องความร่ำรวยผมมักบอกกับลูกเสมอว่า เราไม่ใช่คนร่ำรวย
เป็นคนชั้นกลางๆแค่นั้นเอง
ส่วนคนที่ร่ำรวยจริงๆมีอยู่มากมาย คนเหล่านี้มีกิจการ
มั่นคง ที่ดิน สังเกตกันง่ายๆก็ร้านทองตรงถนนที่แยก
เข้าตลาดน้ำพุนั่นแหละ
เจ้าของล้ง รีสอร์ท โรงแรม ร้านอาหารขนาดใหญ่
นั่นแหละ คนรวย เขาทำมานานจนกิจการมั่นคง
และเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และแน่นอน

ส่วนระดับเพื่อนๆที่ชอบคุยกับผม ก็จัดเป็น
คนชั้นกลางเหมือนกันนั่นแหละ

เถ้าแก่จริงๆเขาไม่คุยหร็อกครับ