บั้นปลายชีวิต..................

วันนี้เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งที่เรียนเอกภาษาอังกฤษด้วยกันสมัยผมลาไปเรียนต่อ
ระดับปริญญาตรี เพื่อน(รุ่นน้อง)คนนี้นิสัยต่างกันสุดขั้ว แต่มีรสนิยมเหมือนกัน
(คือไม่ค่อยใส่ใจกับเสื้อผ้าหน้าผมตัวเอง)เทาไรนัก จนกระทั่งวันนี้ก๋ยังเหมือน
เดิม ไปวิทยาลัยยังใส่กางเกงลูกฟูกเหมือนกัน แถมยังขี่เบลล์เหมือนกัน ของ
เขาสีแดง ของผมสีขาว

จบป.ตรีเขาไม่ได้เป็นครูแต่ทำงานร้านมอร์เตออไซค์ มีแฟนเป็นครู เขาจับ
งานธุรกิจหลายอย่าง จนสุดท้ายเปิดร้าน วี แคช เซ็นเตอร์ รับจำนำแลก
เปลี่ยนของ ธุรกิจไปได้ดี

วันนี้เขามาหาผมให้ผมซื้อปั้มน้ำใส่ตู้ปลาให้ ก็เลยรู้ว่าเขายกกิจการให้
ให้ลูกชายดูแล ด้วยคำพูดที่ว่า จะเป็นลูกจ้างเขา หรือเป็นนายตัวเอง

เขาบอกว่าซื้อที่แถวมะขามเป็นไร่มังคุดผลไม้เต็ม 3 ไร่ ไร่ละ
3 แสน และจะไปอยู่ที่นั่น

ผมเองแปลกใจว่า คนเมือง อย่างเขา และผม ทำำไมจึงคิดไปอยู่สวน ทั้งๆที่ห่างใกลโรง
พยาบาล ห้างร้าน คลาด และชุมชน

เดาว่าคงเบื่อความวุ่นวาย ซึ่งมันก็วุ่นวายจริงๆ แต่สำหรับผมคิดว่าการอยู่ในเมืองสนุกกว่า
สะดวกกว่า แต่แลกด้วยความวุ่นวาย

ชีวิตในสวนอาจไม่วุ่นวาย แต่เงียบจนเหงาทีเดียว
ถึงวันนั้นเพื่อนๆจะยังมีแรงกินเหล้าสักกี่คน