ศิษย์เอก.............

เห็นครูวสันต์คุยถึงลูกศิษย์เป็นประจำ ผมเพิ่งได้คุยวันนี้เหมือนกันเพราะเจ้าลูกศิษย์
คนนี้มาเปิดร้านกาแฟข้างบ้าน...(ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรข้างหน้ากับผมเหมือนกัน)

ตอนย้ายมาทองทั่วผมสอนพลศึกษา(เพราะเป็นผู้ชายคนเดียว)ต้องรับผิดชอบกีฬา
ที่ไปแข่งกลุ่มทุกประเภท (ที่จริงผมถนัดแค่แฮนด์บอล กับปิงปอง) แต่ดูเหมือนว่า
กีฬาฟุตบอลซึ่งผมเห็นมีโค้ชเก่งของแต่ละโรงเรียนในกลุ่มแล้วรู้สึกกลัว ยกตัวอย่าง
โค้ช ถวัลแห่งพลับพลา

ผมก็เลยคิดหาโค้ชมาช่วยคือโค้ชสุรพล แต่หมอไม่ว่างเลย ก็เลยได้โค้ชชาวบ้าน
มาดูแลให้ก็คือพ่อของเจ้ามี่ลูกศิษย์คนนี้แหละ เจ้ามี่เป็นนักบอลรูปหล่อเล่นเก่ง
และไม่หยิ่ง โชคดีที่ผู้ปกครองบ้าบอล เด็กจึงมีสตั้ดใส่ทุกคน แต่โค้ชชาวบ้าน
ก็มีเวลาน้อยเพราะต้องทำมาหากิน

ผมไม่มีความรู้เรื่องฟุตบอลเลย ประเภทวางตัวก็วางไม่ถูก
ก็เลยบอกเด็กไปว่า ถ้าเรายิงเขาให้เข้า แล้วเขายิงเราไม่เข้า
ก็ชนะ

วิธีฝึกก็คือฝึกเอากำลังวิ่งรอบสนามทุกวันเป็น3-5รอบ เลือก
กองหลังตัวใหญ่่ และให้จับตัวเล่นเก่งๆของเขาให้เล่นไม่ออก

ผมคงทำไม่สำเร็จถ้าไม่มีตัวยิงฝีเท้าดีๆพื้นฐานดีๆอย่างเจ้ามี่
ซึ่งทำประตูได้แทบทุกนัด

และทำให้โรงเรียนของผมชนะเลิศในกลุ่ม สมัยที่ครูถวัลเป็น
โค้ช ครูในกลุ่มว่าถวัลสมยอมกับผม

แต่ผมไม่ว่าอะไร เพราะนัดชิงโค้ชพลับพลากับโค้ชทองทั่วนั่งดูเด็ก
เล่นด้วยกัน

นี่แหละครับ ทำให้ผมรักครูหนองบอน555