แม่กิมเซีย..............

ผมพูดถึงร้านขนมหน้าบ้านผมให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง ไม่ใช่เพราะว่าหมกมุ่นอะไร
นะครับ ลองอ่านดู เพราะนี่เป็นคำจำกัดความที่ดีของสังคมแบบ ชาวบ้าน
ได้เป็นอย่างดี

ร้านขนมแม่กิมเซีย มีขนมหลักอยู่ 2 อย่างที่เป็นของแท้และดั้งเดิมทำสืบ
ทอดจาก แม่กุมเซีย แท้ๆก็คือขนมโก๋ ขนมลืมกลืน และหยกมณี
ซึ่งมีลูกของแม่กิมเซียคือพี่น้อยจะทำขนมโก๋ขาย ส่วนน้องคือเจ๊ต้อย
จะทำขนมลืมกลืนกับหยกมณีขาย

ความจริงขนมของ2พี่น้องก็ขายเรียบๆทำวันต่อวันมานานแล้ว จนกระทั่ง
มาโด่งดังในยุคท่องเที่ยวก็ยังทำวันต่อวันอยู่ ไม่ได้เพิ่มเติมมากมายอะไร

นักท่องเที่ยวที่มาก็มักถ่ายรูปคู่กับขนมและเจ๊ต้อย เพื่อไปอวดเพื่อนว่ามาที่ร้านดังแห่งนี้
แบบเดียวกับที่คนดังทางทีวีมาแวะทำรายการเรื่อยๆ อย่าง หนูแหม่มแห่งคู่เลิฟตะลอนทัวร์
หรือรายการคุยโขมงบ่าย3โม หรือแม้แต่รัฐมนตรีก็มาชิม

ส่วนที่ไส่ขนมที่เป็นเอกลักษณ์คนนำไปเลียนแบบนั้น ก็เป็นตู้โชว์ล็อตเตอรี่ พอเลิกขาย
ก็นำมาวางขนมโก๋ทุกวันนี้

เห็นขายดีอย่างนี้ก็ไม่ได้กำไรมากมายอะไร เพราะผลิตได้น้อยทำวันต่อวัน

ที่แกเชื่อถือผมเพราะก่อนจะดัง ผมบอกว่า ถ้าดังแล้วมีคนมาซื้อมากๆจะทำไหวเหรอ
ก็ปรากฎว่าทุกวันนี้แกยังบ่นเหนื่อยอยู่เลย

]color=#00FFFF]เข้าเรื่องแล้วนะครับ หลังหมดเรื่องตลาดนัด ครูเกษียณก็เข้าออกบ้านแม่กิมเซีย
เหมือนไม่เคยมีอะไรขัดแย้งมาก่อน ผมก็เฉยๆ เพราะผมเกลียดของผมคนเดียว
ไม่ยุคนอื่นด้วย แต่บอกเขาว่า คนที่ทิ้งเราไปเข้าข้างคนอื่นเพื่อผลประโยชน์น่ะ
ผมไม่คบให้เสียเวลาหร็อก เขาไม่เกรงใจเรา เราจะไปเกรงใจเขาทำไม

แล้วก็เป็นเรื่องจริงๆครับ เมื่อวานนี้เจ๊ต้อยร้านแม่กิมเซียมาบอกผมว่า บ้านครูเกษียณให้เพื่อนครูที่ขาย
ของหน้าบ้าน มาทำขนมโก๋สูตรแกขายแข่งกับแกแล้ว[/color]

นี่แหละครับ บริบทของคำว่าเพื่อนบ้าน แค่ผลประโยชน์ก็หักกันแล้ว

ผมบอกกับเจ๊ต้อยไปว่าถ้าของเราดีก็ไม่ต้องกลัวอะไร
ผมไม่รู้ว่าครูเกษียณคนนั้นจะหน้าด้านไปบ้านแม่กิมเซียอีกมั้ย