เด็กนรก......

ในที่สุด เด็กนรกอย่างเนติวิทย์ ก็เข้าไปป่วนพิธีไหว้ครูในจุฬาได้สำเร็จ ซึ่ง
ผมคิดว่า บรรดานิสิตและคณาจารย์คงจะรู้ล่วงหน้าแล้ว แต่ไม่กล้าห้าม
ขนาดผมยังรู้ก่อนเลย ว่าเด็กคนนี้ต้องทำแน่ๆ

เรื่องนี้ต้องตำหนิคณาจารย์และรุ่นพี่จุฬาที่มีระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง ที่ไม่สามารถ
คุมเด็กคนนี้ได้ อาจารย์ฝ่ายปกครองน่าจะลาออกไปด้วยซ้ำ

อย่างที่ผมพูดไว้หลายๆครั้งว่าเป็นครูมีหน้าที่ต้องสอนให้เด็กคิดเป็น
ประพฤติตนให้เป็นคนดี สอนแค่นี้ยังไม่กล้า ก็อย่าอวดตัวเองว่า
เป็นครูดีเลยครับ ไม่มีประโยชน์ที่ได้เด็กเก่งแต่เลว

ผมถือว่าเด็กที่มีทัศนคติไม่ดีต่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เลว
ทุกคนครับ

เด็กคนนี้โดนหล่อหลอมมาให้มีบุคลิกเดียวกับ จิตร ภูมิศักดิ์ เป๊ะๆ ไม่ว่าการถ่ายรูปใส่แว่น ความคิด
เรียกว่าถอดแบบมากันช็อตต่อช็ตเลย เพียงแต่ยังไม่มีรูปถือขวดเหล้าคาบบุหรี่แค่นั้นเอง
.......

.......

ตอนผมอยู่บ้านพักก็นิยมบุรุษนามว่าจิตร ภูมิศักดฺ์ขนาดเอารูปแปะฝาห้อง
ที่คอกหมู ตอนนั้นรู้แต่ว่ามันเท่มาก มีหนังสือเรื่องราวและบทกวีของจิตร ซึ่ง
ห่อปกอย่างดี และอยู่จนทุกวันนี้

จิตรเคยเรียนจุฬา และเคยโดนรุ่นพี่จับโยนลงจากเวที ที่เรียกว่าโยนบก เพราะ
มีพฤติกรรมต่อต้านแบบเดียวกับที่เด็กนรกนี่เลียนแบบอยู่เวลานี้

ต่อมาหนีเข้าป่าจับปืนเป็นคอมมิวนิสต์ และถูกยิงตายในที่สุด
หลายคนคงได้ยินเพลงที่แต่งให้เขานะครับที่ว่า

เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินเข็ญ ยากเย็น ข้นแค้น อับจน..

แต่ก่อนชอบฟังมาก แต่เดี๋ยวนี้ต้องตัดใจที่จะไม่คิดผิดซ้ำรอยอีก

จิตร ยังแต่งเพลงเพลงนึง เพราะมากจับใจ คือเพลง แสงดาวแห่งศรัทธา
ซึ่งมีถ้อยคำเป็นบทกวีที่น้อยคนจะแต่งได้

ผมเสียดายมันสมองของเขาจริงๆ

นำเรื่องราวของจิตรมาให้อ่านกันครับ เด็กนรกไม่ได้ครึ่งของจิตรหร็อก


ชื่อเสียงของ จิตร ภูมิศักด์ น่าจะโด่งดังในสาธารณชนวงกว้างเป็นครั้งแรก จากกรณี โยนบก เมื่อครั้งที่เขาเป็นสาราณียากร ให้กับหนังสือประจำปี ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในปี พ.ศ. 2496 ในครั้งนั้นเขาได้เปลี่ยนแปลงเนื้อหาที่ "ซ้ำ ๆ ซาก ๆ" ของหนังสือประจำปี โดยลงบทความสะท้อนปัญหาสังคม ประณามผู้เอารัดเอาเปรียบในสังคม ซึ่งรวมถึงรัฐบาลด้วย รวมทั้งชี้ให้เห็นค่านิยมอันไม่ถูกต้อง ซึ่งผู้คนนับถือกันมานาน โดยบทความเหล่านั้น มีทั้งที่จิตรเขียนเอง ร่วมแก้ไข หรือเพื่อน ๆ คนอื่นเขียน ผลก็คือระหว่างการพิมพ์หนังสือได้ถูกตำรวจสันติบาลอายัด และมีการ "สอบสวน" จิตรที่หอประชุมใหญ่ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในเหตุการณ์นั้น จิตรถูกกลุ่มนิสิตที่นำโดยนายสีหเดช บุนนาค คณะวิศวกรรมศาสตร์ตั้งศาลเตี้ยจับ "โยนบก" ลงจากเวทีหอประชุม ทำให้จิตรได้รับบาดเจ็บต้องเข้าโรงพยาบาลและพักรักษาตัวอยู่หลายวัน ต่อมาทางมหาวิทยาลัยได้ตั้งคณะกรรมการพิจารณาโทษและมีมติให้จิตร ภูมิศักดิ์ถูกพักการเรียนเป็นเวลา 1 ปี คือในปี พ.ศ. 2497
ระหว่างถูกพักการเรียน จิตรได้ไปสอนวิชาภาษาไทยที่โรงเรียนอินทร์ศึกษา แต่สอนได้ไม่นาน ก็ถูกไล่ออกไป เนื่องจากถูกกล่าวหาว่ามีหัวก้าวหน้ามากเกินไป จิตรจึงไปทำงานกับหนังสือพิมพ์ไทยใหม่ ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้เอง ที่จิตรได้สร้างสรรค์ผลงานการวิจารณ์ที่มีคุณค่าต่อวงวิชาการไทยหลายเรื่อง เช่น การวิจารณ์วรรณศิลป์ วิจารณ์หนังสือ วิจารณ์ภาพยนตร์ โดยใช้นามปากกา "บุ๊คแมน" และ "มูฟวี่แมน"

ปี พ.ศ. 2498 เขากลับเข้าเรียนอีกครั้งและสำเร็จปริญญาอักษรศาสตร์บัณฑิตในปี พ.ศ. 2500 จากนั้นก็เข้าเป็นอาจารย์ที่วิทยาลัยเพชรบุรีวิทยาลงกรณ์และศึกษาต่อระดับปริญญาโทที่วิทยาลัยวิชาการศึกษาประสานมิตร จนกระทั่งถูกจับในข้อหา "สมคบกันกระทำความผิดต่อความมั่นคงของรัฐภายใน และภายนอกราชอาณาจักรและกระทำการเป็นคอมมิวนิสต์" เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2501 เขาถูกคุมขังอยู่จนถึงเดือนธันวาคม พ.ศ. 2507 จึงได้รับการปลดปล่อยและพ้นจากข้อหาของทางการ
เนื่องจากเขาถูกติดตามคุกคามจากทางการและเจ้าหน้าที่บ้านเมืองอย่างหนักทำให้เดือนตุลาคม พ.ศ. 2508 จิตรได้เดินทางสู่ชนบทภาคอีสาน เพื่อเข้าร่วมต่อสู้กับการปกครองด้วยระบบทหาร ในนาม สหายปรีชา ต่อมาด้วยการคุกคามจากอำนาจรัฐ จิตรถูกอดีตกำนันตำบลคำบ่อ อาสาสมัคร และทหาร ล้อมยิงจนเสียชีวิต ตายด้วยกระสุนปืนที่ทุ่งนากลางป่าละเมาะ บ้านหนองกุง ตำบลคำบ่อ อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2509

ถ้าเค้านำความรู้ความสามารถ มาพัฒนาชาติคงจะดี ในวัยเด็ก ครอบครัวคงมี ปํญหา ขาดความอบอุ่น

.........เด็กนรกตัวจริง คือ เด็กที่ตาอยครู จน เลือดคั่งในสมอง

เนติวิทย์เป็นสาวกของ อาจารย์เฒ่าอย่างอาจารย์นิธิ อาจารย์เกษียร อาจารย์สมศักดิ์
ที่ได้รับการถ่ายทอดเรื่องราว แนวคิดแบบสุดโต่งของคนพวกนี้มาตลอด
เด็กก็เหมือนผ้าขาว ขนาดผู้ใหญ่หลายๆคนอย่างเพื่อนๆของเรายังเป็น
เลย เด็กอย่างเนติวิทย์ ก็เหมือนผมตอนเรียนวค.ใหม่ๆนั่นแหละเชื่อง่าย

ยังโชคดีที่หลุดจากแนวคิดนั้นมาได้ ก็เหมือนกับน้าหงา ธีรยุทธที่ไม่ได้
ฝักไฝ่ฝ่ายซ้ายอย่างผิดๆ

ปัญหานี้ยังเรื้อรังไปอีกนานจากรุ่นสู่รุ่น

เนติวิทย์...เกิดที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ กรุงเทพฯ เมื่อวันที่ 10 กันยายน 2539 แต่ภูมิลำเนาเป็นชาว ต.เทพารักษ์ อ.เมือง จ.สุมทรปราการ ชีวิตในวัยเด็กเติบโตอยู่ในย่านนี้ โดยพื้นฐานครอบครัวทั้งบิดา และมารดาต่างประกอบอาชีพทำมาค้าขาย ด้วยการเปิดร้านขายของชำ หรือร้านโชห่วยทั่วไปแถวๆ บ้าน

"ตอนเด็กๆ ผมก็ใช้ชีวิตเป็นปกติเหมือนเด็กทั่วๆ ไป ไม่ใช่หัวรุนแรงอย่างที่คนอื่นเขาคิด"

เข้าเรียนระดับประถมศึกษาที่โรงเรียนจีนชื่อว่าป้วยฮั้ว จนสำเร็จการศึกษาถึงประถมศึกษาปีที่ 6 ต่อระดับมัธยมศึกษาที่โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ กระทั่งปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5

ถามเรื่องการเรียน และผลการเรียน?

เนติวิทย์ตอบทันที "ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพราะว่า มีกิจกรรมภายนอกมากมายที่ต้องทำ และก็ไม่ค่อยมีกระจิตกระใจเรียน แต่ทว่าผลการเรียนก็อยู่ในระดับที่อาจจะเรียกว่าปานกลาง

"ผมไม่ชอบวิชาอะไรเลย เพราะรู้สึกเบื่อหน่ายมากว่าเรียนไปแล้วจะเอาไปใช้ประโยชน์อะไรได้ มากกว่านั้น ยังไม่สามารถตอบโจทย์หรือตอบสนองตามความต้องการของสังคมได้อีก ฉะนั้น ผมจึงไม่ค่อยชอบวิชาใดๆ ทั้งสิ้น ก็ต้องพยายามเรียนและต้องทนๆ เรียนไป"

และต้องทนๆ เรียนไป"ผมจึงไม่ค่อยชอบวิชาใดๆ ทั้งสิ้น


...........น่าจะออกมาเป็นควายไถนา จะได้ไม่เป็นภาระของสังคม อยู่เงียบๆๆ อย่าทำตัวอยากดัง