ที่เรียกว่า...ชีวิต

เห็นหมวดโพสต์เรื่องชีวีต หลังเกษียณ สรุปคร่าวๆว่า

มีบ้านให้กลับ มีครอบครัวรออยู่ อยากกินอะไรก็ได้กิน
ได้ไปเที่ยวในที่ชอบ ฯลฯ

แล้วลงท้าย ว่า คงไม่มีโอกาสแล้ว

ฟังแล้วรู้สึกได้เลยครับ แต่ก็อยากจะให้กำลังใจว่า โอกาส
ยังมีเสมอ ถ้าเรายังมีชีวิต ความหวังทำให้คนเรามีชีวิต
ครับ ชีวิตถ้าไม่มีความหวัง ก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว

ดูคนที่ซื้อหวยสิครับก่อนวันหวยออกจะมีชีวิตชีวากว่า
ทุกวัน...ก็เพราะ ความหวัง นี่แหละ

มีเพื่อน 2 คน ที่จบชีวิตหลังเกษียณ ทั้งๆที่มีพร้อมอยู่แล้ว

คนแรกเพื่อนเราที่รู้จักกันดี เกษียณมีสวน ปลูกบ้านใหม่เสร็จ
ลูกกำลังจะแต่งงาน

คนที่2เป็นอาจารย์มัธยม หัวสมองปราดเปรื่อง ลูก2คน
จบการศึกษาระดับดี มีเงินใช้

ต้องมา คิดสั้น

เพื่อนเราอีกคน เป็นคนเก่ง คือครูสุวิทย์ ที่แย่กว่าหมวด

ไม่ได้คุย เพราะคุยไม่รู้เรื่องแล้ว

ชีวิตทำอย่างไรก็ได้แบบนั้น
เหมือนกินอาหารนั่นแหละครับ

เรา เป็น อย่างที่เรากิเข้าไป

ทางของเรา.........ต้องก้าวเอง.........

ใช่ครับ..แค่ใหน ก็แค่นั้น เดินให้ตรง ไม่ต้องมองคนข้างหน้า หรือข้างหลัง
แต่อย่าลืม คนข้างๆ ไม่งั้น มีเสียว

.......................ไม่รู้ซินะ ค่อยๆๆคิดไป

แต่อย่าลืม คนข้างๆ ไม่งั้น มีเสียว

............เดินไปวางแผนไป......มีบ้านหลายหลัง แต่ชอบอยู่คนเดียว