เบื้องหลัง......

เห็น 2 คนบอกไม่รู้ อีกคน อยากฟัง ก็เลยเล่าให้ฟัง อย่าเพิ่งเบื่อเสียก่อน...

ชุมชนริมน้ำจันทบุร

เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมนะครับ..ออกตัวก่อน แค่มีส่าน

ผมเริ่มมีความคิดเรื่องริมน้ำจากโฆษณาบริการเครือข่ายโทรศัพท์ยี่ห้อหนึ่ง

เป็นเรื่องของคนแก่เข็นรถขายไอติม แล้วสั่นกระดิ่ง เปรียบเหมือนเสียง
โทรศัพท์ เด็กได้ยินก็จะออกมาซื้อไอติม (ตรงกับสมัยผมยังเด็กเลย)
ในนั้นมีร้านขายยาอยู่ด้วย ถ่ายทำคลาสสิค มาก

ผมนึกในใจว่าทำไมคนที่อื่นเขาเห็นความสวยงามของเมืองจันท์ แต่
คนจันท์ไม่เห็นวะ

เวลามีใครมาถ่ายทำอะไร ผมก็จะนำเรื่องลงเว็บโรงเรียนเรื่อยๆ
เคยคุยกับติ่งและเพื่อนติ่งที่เป็นอาจารย์เรื่องสิงโตหินที่โรงเรียน

เบญจะ เป็นสิงโตหินที่สวยงามและสมบูรณ์มาก ตอนนี้อยู่ใหนก็ไม่รู้

เมืองจันท์มีเรื่องราวทางประวัติศาสตร์มากมาย เรื่องราวทางประวัติศาสตร์บันทึก
ไว้เป็นหนังสือราชการ หลัดฐานที่เรียกว่า เชิงประจักษ์ อยู่ที่ศาลากลางเก่า
ที่เป็นสปถ.ของครูปรถมและสหกรณ์ครูอยู่ที่นั่น

บ้านหลวงราช2หลัง เป็นโรงแรมหลังนึง และอีกหลังนึงตรงข้ามยังให้เช่า
ตรงข้ามท่ามาจัน เป็นออฟฟิซของบริษัทเอเซียติคส์ที่จัดจำหน่ายยาง
เป็นรายแรกของจันทบุรี ส่วนหลวงราชไมตรี เป็นผู้นำยางมาปลูก
ที่จันทบุรี

หนังสือสารคดี เคยมาทำสารคดีนานแล้ว แต่ผมหาเท่าไรก็ไม่เจอ รูปสวยมาก

เข้าเรื่องเลยนะครับ การมาของนศ.จากอาศรมศิลป์ เป็นสถาบันที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนด้วยซ้ำ
แต่เป็นสถาบันที่ผลิตเด็กได้มีคุณภาพมาก

นักศึกษา 2 คนเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆดำคนขาวคนคือ

น.ส.รัตนิน สุพฤฒิพาณิชย์,น.ส.แพรวพร สุขัษเฐียร ที่จริงมีผู้ชายอีกคนแต่ถอนตัวภายหลัง

เริ่มดำเนินโครงการตั้งแต่มกราคม ๒๕๕๒ มาจนถึงปัจจุบัน ด้วยกำลังความร่วมมือของชาวชุมชนเอง โดยมีสถาปนิกเข้าไปกระตุ้นการสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมและการเรียนรู้ร่วมกัน ทำให้ชุมชนสามารถมีบทบาทเป็นผู้กำหนดเป้าหมายของ ตนเองได้ โดยเริ่มจากการเรียนรู้คุณค่าของดี ประวัติศาสตร์ของชุมชนร่วมกัน จนทำให้เกิดความภาคภูมิใจร่วมกัน ชาวชุมชนจึงค้นพบว่า การพัฒนาชุมชนนั้นต้องรักษาไว้ซึ่งวิถีชีวิต ประเพณีวัฒนธรรมให้คงอยู่ และนำมาพัฒนาคุณค่าให้สามารถเป็นแหล่งเรียนรู้แก่เยาวชนรุ่นหลังต่อไป

เด็ก2 คนเดินพบปะชาวบ้านเกือบทุกเดือน รวมทั้งผมด้วย เก็บข้อมูลในชุมชนอย่างละเอียด
ใจเย็น รวบรวมเอาชิ้นงานทางสถาปัตยกรรม รวมทั้งให้แนวคิดในการจัดบ้าน เคยออกแบบ
ร้านปลาให้ผมด้วย น่าเสียดายตอนนั้นพ่อผมยังอยู่ เลยทำอะไรไม่ได้ ป้ายหน้าร้าน ประวัติ
บ้านก็เป็นผลงานของเด็กทั้งสิ้น

ต่อมาปลัดกระทรวงพาณิชย์เข้ามาพร้อมด้วยนโยบายเปลี่ยนย่านชุมชน
ให้เป็นย่านการค้า ก็มีน้องจากบ้านโภคบาลเรียกผมไปร่วมประชาพิจารณ์
ด้วย...ผมเสนอแนวคิดที่อยากทำในที่ประชุมยาวนานมาก ไม่ใช่เพราะ
อยากดัง แต่เพราะเป็นแนวคิดที่เก็บไว้นานแล้ว

คือพิพิธภัณฑ์ แหล่งเรียนรู้ รวมทั้งขนมหน้าบ้านคือขนมโก๋กับ
ขนมลืมกลืนที่กินแต่เด็ก

ต่อมามีการประชุมย่อยขึ้น ก็เสนอเรื่องการปรกวดภาพถ่าย ส่วน
โลโก้ที่ออกแบบมาไม่สวย ผมขอให้เปลี่ยนใหม่ จนมีการประกวด
ออกแบบโลโก้ จนเป็นโลโก้ที่เห็นในปัจจุบัน

งานเริ่มเป็นรูปเป็นร่างในขณะที่สถาบันต่างๆให้ความร่วมมือ
ไม่ว่าจะเป็นการวาดลายไม้ที่เรียกว่าเวอร์นาด็อกซ์ การทำ
บ้านเลขที่69 จนกรทั่งการจัดงานประจำปี

ต่อมาชื่อเสียงก็ดังขึ้น ในขณะที่ผู้นำชุมชนเริ่มเหนื่อย ไม่จัดงาน
ประจำปี ผมก็เคยทักท้วงไปว่าถ้าไม่จัดงาน เดี๋ยวคนอื่นเขามา
จัดแล้วจะว่ายังไง

ผู้นำชุมชนไม่ฟังใครเลย

อีกฝ่ายก็สวมรอยเข้ามาจริงๆ พวกกรรมการชุมชนลิ่วล้อ
นักการเมืองว่างงานไม่กี่คน สุมหัวกันจัดงาน แบ่งล็อก
เก็บเงิน ...จัดทีนึงก็จัดอีกกลายเป็นตลาดนัดไป

มาขอแบ่งล็อกหน้าบ้าน ผมก็ต่อสู้อย่างที่เคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ
แต่ประธานชมรมที่เคยร่วมงานไม่เอาด้วย ทั้งๆที่ผมไปตามถึง
บ้าน ก็เลยไม่มองหน้ากันจนทุกวันนี้

การที่งานจัดไม่ได้ก็เพราะผิดกฎหมาย จะเอาพื้นผิวจราจร
ของส่วนรวมมาจัดตามใจชอบไม่ได้

ทุกวันนี้หัวคะแนนนักการเมืองก็มีความพยายามอยู่
เพราะคิดว่าสมัยหน้าคงจะได้เป็น สท. กับเขาบ้าง

ตอนที่มีคนมาเจรจากับผมเป็นหนุ่มหน่อย อ้างว่า
เป็นคนรุ่นใหม่ แต่ดันมีอาชีพเปิดร้านเกม มอมเมา
เด็ก

สมัยหน้าผมต้องเจอนักการเมืองกุ๊ยๆแน่นอน

แต่จะไม่ยอมโดน รุมฟัน แน่ เบื่อครับ

ทุกวันนี้ร้านเหล้าจะเต็มถนนแล้ว ทุกซอกเลยก็ว่าได้

จะให้นักท่องเที่ยวมาชมความงดงามของร้านเหล้าหรือ

บัดซบจริงๆ

เครดิต..รายการเพื่อนร่วมทาง

https://www.youtube.com/watch?v=CjU3OlQ0kJI

เครดิต รายการฮิวแมนไรด์ ไทยพีบีเอส อ.อธิป ผู้เป็นผู้ประสานงาน

https://www.youtube.com/watch?v=jD57fPCzx_o

» เบื้องหลัง................
» เบื้องหลัง.............