ผมเคยพูดถึงเพื่อนที่ทำรองเท้าให้ฟังมาหนนึงแล้ว เมื่อวานแฟนผมฝาก
รองเท้าไปให้เพื่อนทำ
ตอนเอาไปรู้สึกว่าเพื่อนผมกำลังหงุดหงิด พูดจากวนตีนไปหมด แต่ผมก็ไม่
ว่าอะไร
ตกเย็นไปเอารองเท้า เพื่อนไม่เอาตังค์เช่นเคย ผมก็คะยั้นคะยอให้ตังค์ให้ได้
กำลังจะเสียบตังค์ไว้ที่โต๊ะ เพื่อนผมบอกว่า
มึงอยากเสียเงินนักเหรอ ก็ได้ มึงไปซื้อกาแฟซองมาให้กูห่อนึง พวกที่เย็บผ้าอญู่ข้างๆ
เงียบกริบแแต่ก็หันมามองเหมือนกัน
ผมก็เลยลุกจากร้านเดินไปห้างตรงข้าม ไปซื้อมาให้มันห่อนึง
ที่เขียนมาเล่าให้ฟังนี่ไม่ใช่เพราะอยากอวดดีอะไรหร็อก เพียงแต่อยากจะบอกว่า
เท่าที่ผ่านๆมา สำหรับเพื่อนๆแล้ว ผมไม่ค่อยกล้าปฎิเสธและค่อนข้างเกรงใจ
แต่เวลาชวนเพื่อนไปทำอะไร ที่ไม่ใช่ไปตายซักหน่อย ก็ต้องมีความรู้สึกเกรงใจ
พวกมันอย่างมาก กลัวมันโดนเมียบ่น กลัวมันเสียรายได้
แต่มันบอกว่า ไม่มีเวลาซักที
ถามหน่อยว่า 60 แล้ว เมื่อไรพวกมึงจะมีเวลากันวะ
ก็ 24 ชั่วโมงเท่าๆกัน