สมัยทำงานเป็นช่วงทีผมเดินออกมานอกกรอบที่โดนล้อมไว้ตั้งแต่เด๋ก
(ซึ่งมารู้ตอนแก่ว่า เป็นกรอบที่ดี) ตอนเด็กผมโตมากับวัด ไปวัดแทบ
ทุกวัน กลัวบาป ขนาดโมโห ยังต้องไปแก้บาปเลย ตอนนั้นเรียกว่า
บาปเบา คือ โกหก โมโห ดื้อต่อพ่อแม่ อิจฉา นินทา คุยในวัด เหล่า
นี้ล้วนเป็นบาปที่ต้องไปแก้ ส่วนบาปหนักก็คือขาดวัดวันอาทิตย์
ฆ่าคน ลักขโมย บาปอุลามกเป็นต้น
โตมาหน่อยก็เป็นเด็กช่วยมิซซาในวัด ต้องแต่งตัวเรียบร้อยเสื้อทับ
ในกางเกง ใส่รองเท้าถุงเท้า รวมทั้งเวลาอยู่ในงานพิธีต้องใส่รอง
เท้าที่มีสายรัดส้น
ตอนเด็กผมเคร่งขนาดถามครูในชั่วโมงสุขศึกษาตามเพื่อนยุว่า
อวัยวะเพศอยู่ตรงใหน...เล่นเอาครูที่ถือว่าดุมากสมัยนั้นไปไม่เป็น
เลย
ผมเริ่มมาเรียนรู้ชีวิตอิสระจากหนังสือโลกียชนและเสเพลบอยชาวไร่
ซึ่งเป็นเรื่องราวของชาวนาบ้านนอกไม่เอาใหนกับเพื่อนของเขาที่
วันๆมีแต่เรื่องกินเหล้า และทำอะไรๆที่เป็นที่ระอาของชาวบ้าน
ใครว่าหนังหนังสือละคร หรือการกระทำของผู้ใหญ่ไม่มีอิทธิพล
หรือแรงบันดาลใจต่อเด็กนั้น ไม่เป็นความจริง.....