ศักดิ์ชัย ดีนาน

........อยากเขียน เล่าให้เพื่อนๆๆฟังเป็นอุทาหรณ์ อย่าประมาท ในการดำเนินชีวิต

ผมไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้มานาน ตั้งแต่เรียนจบ จู่ๆๆก็มีโทรศัพย์ หมายเลขแปลกๆๆโทรมา

เป็นเพื่อนรัก นอนด้วยกัน ที่เขาไร่ยา สมัย เรียนครู ป ก ศ ที่วิทยาลัยรำไพพรรณนี

40 ปีเต็ม เราไม่ลืมกัน คิดถึงกันตลอด แต่ไม่มีโอกาศเจอกันซักที

.....ศักชัย ดีนาน ตอนที่เรียนครู เรานอน บ้านเดียวกัน ที่เขาไร่ยา มีพี่ใหญ่คือ

พี่เซ้ง คอยดูแลพวกเรา มีมานิตย์ ปรุงแต่ง จอมสำอาง มี่ ณรงค์ วิริยะกิจ

และสุดท้ายก็ คือผม ศักดิ์ชัย เล่าให้ฟังว่า เพิ่งออกจากห้อง C C U บายพาสหัวใจครั้งที

2 ครั้งแรก ปวดร้าวที่หน้าอก แล้ว น๊อกไป ปััมหัวใจถึงฟื้น ขึ้นมา ทำบายพาสหัวใจไปแล้ว

หนึ่งครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่ 2 เพิ่งออกจาก โรงพยาบาลมา ไปได้เบอร์มาจาก พี่เซ้ง

ยามนี้ คิดถึงแต่เพื่อนเก่า ๆๆ อยู่บ้านไปไหนไม่ได้ ขับรถไม่ได้ ผมขาวหัวหงอก

เต็มหัว ประคองชีวิตไปวันๆๆ ไม่รู้จะตายเมื่อไร

.....ผมบอกว่าทุกวันนี้ผม ออกกำลังตีแบต วันละ 2 ชั่วโมงยังแข็งแรงอยู่เลย

เพื่อนรักบอกว่า....ดีนะหอมรักษาตัวดี แข็งแรงมาก ศักชัย บอกว่า ไอ้หอมมันได้

เมียเก่งว่ะ(ไม่ได้ชม พี่เซ้งพูดกับศักดฺ์ชัย)....สมัยอยู่ที่บริษัท ไอ้เกี่ยง(พี่เซ้งพูด)

เมียไอ้หอมมันเก่ง ขยัน สู้ชีวิต ทำอะไรรวดเร็ว ทำงานเรียบร้อย มันดีไปแล้ว

ผมบอกว่า ผมไม่ชอบผู้หญิงสวย ผมชอบผู้หญิงเก่ง คนสวยใครก็อยากได้

.....เดี๋ยวกลับมาเล่าต่อ ได้เวลาไปตีแบตแล้ว ครับ จะบอกว่า เค้า กินอะไร ทำไมศักดิ์ชัยถงต้อง ไปบายพาสหัวใจ

ถึง 2 ครั้ง ศักดิ์ชัย พกปืนตลอดตัวเล็กเท่าลูกหมา แต่ยิงคนตายไปแล้ว หลายคน

.......เพื่อนที่กินนอนด้วยกัน พงษ์ศักดิ์ ตายไปแล้ว 20 ปี ตอนหนุ่มๆๆ เนื่องจากรถคว่ำ ตอนนี้ ก็เหลือ ผม

ณรงค์ และศักดิ์ชัย ดีนาน.....ที่กำลัง จะ.....อยู่ปากหุบเหว

.......การใช้ชีวิตแบบพอเพียง ต้องผม อย่างมีความสุข

ดีใจที่เข้ามาครับ เข้ามาบ่อยๆไม่งั้นไม่มีประเด็นจะเขียนเหมือนกัน

พูดถึงเพื่อน วค. ที่จากไป (หลายคนแล้ว) เมื่อ 2 วันก่อนเพื่อนวค.จบ.รุ่น
เดียวกับผมเรียนห้องเดียวกัน แถมยังสอนที่โรงเรียนบ่อไร่ ชื่อชูศักดิ์ หาญปราบ
หรือครูสิงห์ มีสวนยางที่บ่อไร่ให้ลูกเขยทำ กลับไปสร้างบ้านที่ชากไทยบ้าน
เกิด เป็นสวนยางเหมือนกัน ตอนเรียนก็เข้าไปเที่ยวบ่อย

ยิงตัวตาย เพราะโรคร้ายรุมเร้า เรื่องโรคนี่เป็นโรคปวดท้อง ไปหาหมอไสย
หลายหมอไม่าย ไปเจอแพทย์แผนปัจจุบันรักษาหายมานานแล้ว และ
ไปงานเลี้ยงรุ่นบ่อย ตอนนี้ยิงต้วตายเสียแล้ว

เศร้า ......
สู
่สุขคติแล้ว

เฮ้ย....สิงห์น่ะหรือยิงตัวตาย เมื่อไร
รู้สึกว่าจะซื้อปืนแล้วอบรมยิงปืนที่สนามอ.บ่อไร่พร้อมๆกันนะ

babyseven พิมพ์ว่า:

.......การใช้ชีวิตแบบพอเพียง   ต้องผม   อย่างมีความสุข

น้ำตกแม่กลางใช่มั้ย

.......ศักดิ์ชัย  ดีนาน  บอกว่า  ถ้ามีลูกหลาน อย่าให้พกปืน  พกแล้วใจใหญ่   อยากยิง  ถ้าเป็นคนใจร้อนยิ่งไปกันใหญ่

ผมบอกว่าผมไม่พกปืน  พกแต่เงิน  ซื้อของ  ผมเป็นคนกลัวปืน  ศักชัยบอกว่า  ตอนนี้หัวใจทำงานแค่ครึ่งเดียว

หายใจไม่เต็มปอด  เดินไม่กี่ก้าวก็เหนื่อย  ทุกอย่างทิ้งหมด  เพาะพันยาง  4แสนต้น  ขายได้  แค่  8หมื่นต้น  ต้นทุน

28 บาท  ขายไปแค่ 20  บาท  ขาดทุนยับ   ประคองตัว  ไม่รู้จะตายเมื่อไร  

......ผมบอกทำใจดีๆๆ  กินยาอย่าให้ขาด  ยังอยู่ได้อีกนาน

เฮ้ย....สิงห์น่ะหรือยิงตัวตาย เมื่อไร
รู้สึกว่าจะซื้อปืนแล้วอบรมยิงปืนที่สนามอ.บ่อไร่พร้อมๆกันนะ

คงจะเป็นวันศุกร์ ถ้าไปงานศพ โทรบอกด้วย
กลุ้มใจเพราะโรคประจำตัว เคยเป็นและหายแล้ว
กลับมมาเป็นอีก

ผมไม่พกปืน พกแต่เงิน ซื้อของ ผมเป็นคนกลัวปืน

ไม่พกปืนก็ตายได้ ถ้าทำแบบในรูปบ่อยๆ

เอ้อ...มีส่วนวุ้ย..555

ศพ ครูสิงห์ อยู่วัด ยางระโหง เข้าทาง เนินสูง

ศักดิ์ชัย ดีนาน ยังไลน์ถึงผมประจำ ไม่บอกเรื่องป่วยเลย...คราวพ่อของต้อย(ณรงค์ วิริยกิจ)เสีย ก็ โทร.บอก ผมก็ไปงานฯ

พวกเราคงจะรู้จักนะ...อยู่หอพักชายสมัย ป.กศ.สูง ห้องละ 7 คน มี กตัญญู ณรินทร์ วิจารณ์ ฉลอง ณรงค์ ศักดิ์ชัย เอกสังคมทั้งหมด มีผมเอกไทยคนเดียว....การป่วยเจ็บและเสียชีวิต เป็นสัจจธรรม ถ้าเข้าใจธรรมชาติของชีวิตก็เป็นเรื่องปกติครับ