เมื่อหลายปีก่อนหน้า.....

จำได้ว่า เย็นวันหนึ่งตอนผมย้ายออกจากหนองบอนใหม่ๆมาอยู่หนองเจ๊กสร้อย
ซึ่งโหดกว่ามาก พอถึงวันศุกร์ต้องออกมาหาความเจริญในตัวเมือง(คือกลับบ้าน)

สิ่งที่ทำอยู่เสมอคือ ไปดูหนังสือที่ร้าน บ้านหนังสิอ ซึ่งอยู่กลางเนินที่ขึ้นไป
โรงเรียนอนุบาล

ผมมักเห็นเด็กนักเรียนจากสฤษดิเดช ศรียา เบญจะซึ่งเป็นโรงเรียนชั้นนำ
เดินลงมาตลาด ตอนนั้น(ยังไม่แต่งงาน) ผมก็คิดว่า นี่ถ้ากรูแต่งงานมีลูก
แล้วลูกเราจะสู้เด็กพวกนี้ซึ่งเป็นทั้งลูกเสี่ยพลอย เจ้าของร้านทอง เจ้าของ
ร้านใหญ่ๆ หมอ ..ได้หรือ...

จนกระทั่งมาถึงวันนี้วันที่ลูกเรียนและเข้ามหาวิทยาลัยได้ ปิดเทอมกลับมาบ้าน
เป็นเด็กดี...โดยไม่ต้องมีอุปกรณ์เสริมแต่งอะไรมากมาย เรียนท่ามกลางเด็กๆ
ที่ผมกล่าวมา ท่ามกลางเพื่อนๆที่หรูหราฟุ่มเฟือย ในขณะที่ช่วงนั้นผมยังรับ
ราชการอยู่มาจนถึงวันนี้ สิ่งที่ปลูกฝังอย่างหนึ่งก็คือ คุณค่าของคน อยู่ข้างใน
ไม่ใช่เปลือกนอกอย่างเครื่องแต่งกาย รถ โทรศัพท์ ซึ่งถ้าเปลี่ยนรุ่นก็หมด
คุณค่า ถ้าเรามีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็น เรียนเก่ง เล่นกีฬา เล่นดนตรี
หรือความสามารถที่เกิดจากตัวเอง จะเป็นที่ยอมรับจากเพื่อนๆ

ตอนที่ลูกสอบเข้ามหาวิทยาลัยมีชื่อได้ จึงรู้ว่ามันให้ความรู้สึกดีดี เวลาเพื่อน
ถามว่า เรียนต่อที่ใหน แล้วตอบชื่อมหาวิทยาลัย ภูมิใจมากกว่าที่เพื่อนถาม
ว่าใช้โทรศัพท์ยี่ห้ออะไรเสียอีก

ผมดีใจที่ลูกก้าวข้าม ปมด้อย เรื่องวัตถุผ่านพ้นมาได้จนถึงวันนี้ วันที่ผมรู้สึกดี
หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมานาน ในขณะที่ลูกของเพื่อนๆ ผ่านจุดนี้ไปนานแล้ว

เอารูปมาโชว์อีกรูปครับ

พาลูกเมียไปกินข้าวท่าแฉลบ เมื่อปีใหม่ครับ

เห็นอาแปะแกบนว่า แกแก่แล้วโพสต์ในคอกหมูอยู่คนเดียวเหนื่อยว่ะ ก็เลยลงมาช่วยแกหน่อย

รูปพวกนี้ถ่ายด้วยโทรศัพท์ แต่งด้วยapp lightroom mobile ก็พอให้ได้ภาพมาลงในwepคอกหมูครับ ส่วนกล่องใหญ่ก็ถ่ายไว้เยอะ แต่ยังไม่ได้เอาลงคอมล์เลย ไว้จะคัดภาพมาแต่งลงในเว็บคอกหมู ช่วยอาแปะแกบ้างเหมือนกัน

ดีครับ ตอนนี้ไลน์หาเสี่ยหอม แกเริ่มอืดแล้วครับหม่ยถึง ขึ้นอืด
ไลน์นี่โทรแบบเห็นหน้าแถมฟรีด้วย

ภาพที่3กับภาพท้ายสุดดูดีครับ ส่วนภาพอื่นเหมือนเด็กถ่าย5555