ศิลปะ....................

ในฐานะคนเคยสอนศิลปะ และเลือกเรียนศิลปะเป็นวิชาโทในสมัย
เรียนปริญญาตรี แต่ก็ยอมรับตรงๆว่าความรู้ความสามารถมีแค่หาง
อึ่ง มีอย่างเดียวคือความชอบ และอยากเอาชนะครูตนหนึ่งที่ให้
ตะแนนเพื่อนผมมากกว่า ทั้งๆที่ผมวาดรูปนั้นให้เพื่อน และให้
คะแนนรูปผมน้อยกว่า ซึ่งมีอีกหลรยๆเรื่องที่เคยโดนมา

ที่ผมชอบศิลปะก็เพราะตอนเด็กๆมีคอลัมน์วิจารณ์ศิลปะในหนัง
สือสยามรัฐที่ผมอ่านเป็นประจำ และท้าทายให้เกิดความอยาก
รู้ ก็คือภาพที่ดูแล้วไม่รู้เรื่อง ที่เรียกว่าแอ้บส์แทร๊ค หรือนามธรรม
ก็อ่านและค้นหาความหมายอยู่นาน

เพิ่งมากระจ่างครงที่คุณถวัลย์ ดัชนี เฉลยว่า ศิลปะ บางที ไม่ต้อง
อาศัยความเข้าใจหร็อก แต่อาศัยตวามรู้สึก ผมถึงได้ถึงบางอ้อ

แต่ก็ไม่ใช่ครูศิลปะไม่มีความรู้ก็สอนได้นะครับ
ซึ่งถ้าสอนได้ก็คงไม่ดีเท่าคนที่มีความรู้ด้วย
มีฝีมือด้วย

เพราะความรู้ไม่ว่าจะเป็นอนาโตมี่ หรือร่างกาย
ของมนุษย์ ทฤษฎีสี แสงเงา และองค์ประกอบ
ของภาพ รวมทั้งการศึกษางานของศิลปินต่างๆ
ก็จะช่วยให้การเรียนนั้นลุ่มลึกขึ้น

การที่ฝีกเด็กจนเกิดทักษะความชำนาญในการ
วาดและลงสี ก็เหมือนก็การเรียนกขค.

พอนำมาประกอบ ก็เหมือนกับการเขียนเรียงตวาม
ส่วนใครจะเขียนแนวใหนก็เป็นอิสระ ไม่ใช่วาดทะเล
มีดวจันทร์กับเรือใบ หรือภูเขา2ลูกมีดวงอาทิตย์มีขน

ทำลายความคิดสร้างสรรค์เด็กอย่างสิ้นเชิง

ที่ผมเขียนเรื่องนี้ก็เพราะผมเห็นในแผนผังงาน
มีโซน คริสต์มาสอาร์ต เลยไปเพื่อจะเจองาน
อาร์ตๆ แต่ไม่มี

ริมน้ำเคยมีร้านศิลปะอย่างร้านเดิมแกลลอรี่
ก็อยู่ไม่ได้ มีร้านศิลปะถัดจากผมไป ก็แทบไม่
มีใครอุดหนุน

คนเมืองจันท์จัดเป็นคนนิยมศิลปะ แต่ไม่ชอบซื้อ

ทุกวันนี้มีศิลเปลือกเต็มไปหมด แต่งตัวปอนๆไว้
ผมยาวๆทำตัวแปลก แต่สู้ของจริงอย่างคุณเฉลิมชัย
อาจารย์ปริญญา อาจารย์กมล หรือคุณจักรพันธ์ ที่
แต่ตัวสะอาดเรียบร้อยไม่ได้

เหมือนอย่างคุณก้องที่ดูเรียบร้อย แต่ขึ้นไปโซโล่
เพลงหนักๆอย่างไฮเวย์ทูเฮล หรือคุณอภิสิทธฺ์ที่
ฟังร็อคไปจนถึงเฮฟวี่ ก็เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้