ผมเขียนถึงหนังสือ โลกีน์ชน และเสเพลบอยชาวไร่ที่เขียนเรื่องราวของกลุ่มคน
ไม่เอาใหนในบ้านนอกกลุ่มหนึ่ง เพื่อนกลุ่มนี้วันๆมีแต่มั่วสุมกินเหล้า เป็นนักปรัชญา
แล้ก็ขโมยไก่
หนังสือเล่มนี้มีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิตในวัยหนุ่มของผมที่หนองบอนมาก
แต่ชีวิตจริงที่พวกเราอยู่ด้วยกันนั้น รู้สึกว่า ผมจะเป็น คนไม่เอาใหน คนเดียว
จริงๆในหมู่เพื่อน ถึงแม้ว่าเวลกินเหล้า เพื่อนๆแต่ละคนจะมีพฤติกรรมสุดติ่ง
จนโดนปาหลังคาบ้านก็เหอะ
สังเกตดูเพื่อนผมแต่ละคนล้วนประสบความสำเร็จในบั้นปลายชีวิต และ เป็น
ผู้ใหญ่ที่ดีในตอนแก่ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นป๋าบูรณ์ สุรพล(คนนี้ดีมากจนกระะ
ทั่งตอนผมเรียกว่า ไอ้เหลว ถึงกับสะดุ้ง)สุพลตอนนี้เรียกว่าทำงานแทนผอ.
ก็ว่าได้ ผอ.วิวัฒน์ธุระเยอะ อัด หรือภมร(หงอย)ก็เป็นผอ. ณเรศก็ได้รับสาย
สะพาย เสี่ยโมทย์ก็สอบเสี่ยติด
ทุกวันนี้ผมไม่ใช่คนไม่เอาใหน แต่ตื่นเช้าทำหน้าที่แทบทุกอย่างจนไม่มี
เวลาไปทำเรื่อง ไม่เอาใหน อีก
แต่ติ่งบอกว่าถ้าจะไปกินเหล้าก็ต้องให้เหมือนคอกหมูนะ คืนนั้นเกียบยืน
ฉี่ข้างร้านไปแล้ว(แต่ความชราาห้ามไว้)