กระทู้เก่า...................

แรงบันดาลใจก็จากการสังเกตรูปผีเสื้อที่เกาะบนมือครูวสันต์
ที่ตอนนี้เหี่ยวมาก(เพราะทำงานมาก) แต่ส่วนอื่นยังเท่ดีอยู่
ผมก็นึกถึงคำว่า ชรา ขึ้นมาได้

อ้อ แต่ครูวสันต์ยังไม่แก่นะครับ

ส่วนเรื่องที่ผมจะเขียน เรื่องวันเวลาของครูชรานั้น ชีวิตของพวกเราในอดีตที่วันนี้เป็นครูชรา
กันเกือบหมดแล้ว(หมายถึงอายุนะครับ) เป็นเรื่องราวที่ตกหล่นยังไม่ได้เขียนหลายช่วง
ของชีวิต อย่างเช่นช่วงครูปราโมทย์เล็กขึ้นไปปีนต้นไม้ เรื่องกับดักแมงดา เป็นต้น

นิยายเรื่องนี้อยากให้เพื่อนที่เหลือช่วยกันเขียนนะครับ ไม่ต้องต่อกันก็ได้

วันนี้ผมประเดิมก่อนนะครับ

เรื่องนี้ครูวสันต์ไม่รู้จะจำได้หรือเปล่า...ผมจำได้ได้ว่าตอนที่เข้าไปหนองบอนใหม่ๆ
ครูวสันต์พาผมไปกินเหล้าที่บ้านในซอยๆหนึ่ง ออกจากโรงเรียนมาเลี้ยวซายเลยร้านขายเสื้อ
ไปจะเป็นซอยเรียงกัน2ข้างถนน

ผมจำไม่ได้ว่าเป็นบ้านครูมนัสหรือเปล่า แต่จำได้ว่าตอนนั้นไม่รู้จักใคร ครูวสันต์ชวนไป
ก็ไป ผมยังจำไม่ได้เลยว่าคุ้นกัครูวสันต์ตอนใหน รถมอร์เตอร์ไซค์ที่ซ้อนไปก็เป็นคาวา
ซากิรุ่นคลาสสิคนั่นแหละครับ(ครูแกรวยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว)

ที่จำได้แม่นเลยก็คือตอนขากลับนี่ ผมอยู่ในสภาพช่วยตัวเองไม่ได้ จะตกมอเตอร์ไซค์
หลายครั้ง แต่ครูวสันต์ก็ขีเหมือนกะทางลาดยางยังไยังงั้น

ถ้าจำได้ก็เล่าเรื่องครูมนัส จมูกแดงให้ฟังหนอยก็ดี พ่อแกเป็นนักสถิติเรื่องหวยตัวยง
เลลยละครับ