ผมเขียนเรื่องนี้เผื้อไปถึงรุ่นครูเจี๊ยบด้วยที่เป็นรุ่นน้องแต่บรรจุพร้อมกัน ความรู้สึกก็
เลยเหมือนรุ่นเดียวกันทั้งๆที่ครูเจี๊ยบก็เรียกผมว่าพี่ตุ๋ยตลอดเวลา
ที่เขียนมานี่ไม่ได้ถือรุ่นพี่รุ่นน้องหร็อกครับ เพราาะเกิดที่หนองบอนพร้อมๆกัน
อย่างครูวสันต์ ครูสมนึก ครูแปะ๊ะครูถวัลย์ นี่บรรจุก่อนผมด้วยซ้ำ
ทีี่เขียนถึงวัยวัยนี้ แม้ระหว่างวัยอาจจะห่างกันแค่ปี2ปี แต่เรื่องความพร้อม
สุขภาพร่างกายแตกต่างกันมากเลยครับ อย่างผมในวัย61แล้ว ห่างจากครู
วสันต์ปีเดียว แต่ครรูวสันต์กลับมีพลังมากมายมหาศาล(สังเกตจากกิจกรรม
ทั้งปัญหาความเครียดจากต้นไม้ และเชื่อว่าอีกหลายเรื่อง
แต่ก็ยังเห็นขยันทำตามที่ตัวเองตั้งใจไว้ ส่วนผมเหมือนไฟใกล้มอด ขี้เกียจ
ไปหมด ทั้งๆที่มีความพร้อมจะทำโน่นทำนี่มากมาย
เคยคิดเหมือนกันว่าจากสวนที่มะขามจะทำกิจการอะไรที่มันดูใหญ่โตสง่า
งามเหมือนรุ่นพ่อรุ่นแม่ทำไว้ แต่ก็ได้แต่คิดว่า ทำไปแล้วได้อะไร แค่นี้
ยังเหนื่อยไม่พออีกหรือ ก็เลยหยุดความคิดและจินตนาการไว้แค ความสุข
และเป็นอิสระกับตัวเองเสียที