ความเกียจคร้าน................

ความจริงจะขึ้นคำว่า ขี้เกียจ นั่นแหละ เชื่อมั้ยว่าคำๆนี้มีคนเขียนผิดกันมาก
แม้กระทั่งพวกเราก็เถอะ

ผมเองเป็นคนขี้เกียจ รักความสบายมาแต่เด็กแล้ว แต่ก็ยังต้องตื่นมา
เปิดประตูบ้านตอนเช้า(ก่อนไปโรงเรียน)และปิดประตูในตอนเย็น
บ้านเก่าของผมมี3คูหาเชียวนะครับ ต้องเปิดปิดประตูถึง3ช่อง และ
เมื่อตัวเล้กก็เอเก้าอี้มาขึ้นยืนเพื่อใส่กลอนข้างบน สมัยก่อนเป็น
ประตูไม้ และยังอีก2ห้องที่เป็นประตูโรงรถผมในปัจจุบันที่เพื่อนๆ
ไปจอดกันบ่อยๆนั่นแหละ

ผมไม่ค่อยได้ออกไปใหนมากนักเนื่องจากสายตาที่ดุและเคร่งครัด
ของย่า ต้องอยู่บ้านขายของทุกวัน

ผมมาขี้เกียจตอนโตตอนเรียนวิทยาลัยครูจนถึงเป็นครูนั่นแหละครับ นอนดึก
เที่ยว ตื่นสายทุกวัน

จนกระทั่ง เออรี่ออกมา ก็โดนปรามาส(สบประมาท)ว่า จะไหวเหรอ ก็กลาย
เป็นว่าผมต้องทำงานหนักมากกว่าเก่ามา10 ปี และเมื่อพ่อผมจากไปก็ยิ่ง
ต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้น

จนกระทั่งผมเล่าเรื่องไปหาหมอให้ฟัง ผมเริ่มมีความเกียจคร้าน เอ้อ ขี้เกียจ
มา2วันแล้ว เริ่มนอนอย่างเอาเป็นเอาตาย

ร่างกายดูเหมือนเปลี่ยนไป (เป็นข้ออ้าง)หรือขี้เกียจจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้
ยังไงก็ฝากรักษาสุขภาพอีกทมีนะครับ เห็นใช้ร่างกายกันหนักเหลือเกิน

ผมขยันเป็นบางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่ชอบ

เช่น

เป็นนิสัยของคนเล่นฟุตบอลทุกคน

อยากใหเจอกับทีมลาซาลเหลือเกิน ว่างๆไปท้าแกละ(สัมพันธ์ โกสลานีนท์
ทีนะว่าอยากเจอมทีมจิ๊กโก๋ลาซาล

อยากรู้ผลจริงๆ ทีมนั้นก็รวมดาวนะ มีทั้งสัมฤทธิ์ พลอยแหวนด้วย
ที่จริงตอนนั้นเด็กลาซาลก็ไปเบญจะเยอะ รวมทั้งน้องชายผมด้วย