ตอนเราหนุ่มๆเราอาจจะไม่เคยคิดถึงเป้าหมาย แต่ที่จริงทุกๆคนก็ต่างมี
เป้าหมายทั้งนั้นเมื่อเรียนใกล้จบ อยากเป็นครูบ้าง หมอบ้าง และอืนๆ
ซึ่งเป็นเป้าหมายกว้างๆ ต่อมาพอเริ่มทำงานก็ไม่ให้ความสำคัญกับเป้า
หมายเท่าไร เที่ยวกินสนุกกับเพื่อนๆไปวันๆ จนกระทั่งมีครอบครัวมี
ลูกก็เริ่มเก็บเงินมีเป้าหมายคือรถ คือบ้าน
แต่เป้าหมายทางการเงินรู้สึกว่าน้อยมาก และสำหรับครูก็คงต้องกู้
เรื่อยๆเพราะไม่ประหยัด เนื่องจากคิดว่าเงินเดือนบำนาญนั้นมั่นคง
ก็เลยสบายๆ บางคนใช้จ่ายเกินตัว ก็มาเห็นผลตอนเกษียณ
เวลาเกษียณเป็นเวลาที่ร่างกายเราอ่อนแอลง สมรรถภาพลดลง
โรคภัยมากขึ้น ในขณะที่ค่าของเงินลดลง ค่าครองชีพเพิ่มขึ้น
มาถึงตอนนี้ก็เกือบสายเสียแล้ว
คนรุ่นใหม่(ที่ดี)จึงควรวางแผนทางการเงินตั้งแต่เริ่มทำงาน
ไม่จำเป็นต้องร่ำรวย แค่วางแผนการออมเงินไว้เป็นเบื้องต้น
พอถึงช่วงกลางชีวิตเงินออมส่วนหนึ่งก็สามารถนำออกมาต่อยอด
ได้สบายๆ